Мехоҳам аз он булбули гӯё сухане,

Тантана ёбад зи садош анҷумане.

Ман дар ҳаваси чунин навое бошам,

Беҳуда набошад ватани ӯ чамане.

* * *

Як ҷуфти кабӯтар лаби бомам бинишаст,

Дар гӯшаи танҳоӣ ба ҳам аҳд бубаст.

Гуфто ки бар ин хонаи вайрона нигар,

Бар гӯш расид нолаи як ишқпараст.

* * *

Хурсандии ту фузуда аз макру ҳиял,

Андешаи зиштӣ рафта то авҷи Зуҳал,

Парвои фалак надорӣ з-оқибати он,

Хуш буд агар натарсӣ аз ҳукми азал.

* * *

Ҳар давру замон хитобу қолаб дорад,

Мезони сафедиву хати шаб дорад.

Дар сурату сирате тавон буд одам,

К-одамӣ як мактабу матлаб дорад.

* * *

Чун буда шағоле, ки шоҳӣ гузинад,

Он шери беша ҳамчу моҳи нишинад.

Сунъиву сохта бошад ин ҳолу амал,

Беҳуда сухан магӯ, ки афсона бувад.

Раҷаббой ЁРОВ, деҳаи Оҳалик